به نام راهنمای حق جویان

بحث داغ این روزهای محافل سیاسی ، اعترافات متهمان اغتشاشات اخیر تهران است . پیرامون همین مساله مطالبی به ذهنم رسید که آنها را اینجا می آورم و از شما دوستان عزیز تقاضا دارم بدون تعصب و پیش داوری متن زیر را بخوانید و سپس قضاوت نمائید .

1- برخی می گویند: «این افراد چون شکنجه شده اند چنین اعترافاتی داشته اند»! من که زمان قبل از انقلاب نبوده ام ، ولی اسناد و بعضا فیلم بعضی از دادگاه های آن زمان را دیده ام که حتی بعضی از کمونیست های لا مذهب پس از ماه ها شکنجه های وحشیانه ساواک باز هم حاضر نبودند این چنین اظهار ندامت کنند و به خیلی مسائل دروغین اعتراف کنند و آنچه حاکمان آن زمان می خواستند به زبان جاری نمایند. بعضی ها مانند نواب صفوی و دوستانش ، شهید رجائی و دیگرانی که اعتقادات صحیح و پایداری داشتند که زیر شکنجه ها و تا آخرین لحظه زندگی نیز لب به اعتراف های از این جنس نگشودند. اگر این افراد شکنجه شده اند (که نشده اند!) و این چنین ضعیف النفس هستند که در مدت کوتاهی و به صورت دسته جمعی (بدون حتی یک استثناء!)تصمیم به اعتراف گرفته اند باید به طرفداران این اشخاص بگویم :«اگر این ها سران شما هستند که ...!»  

2- آقای موسوی در بیانیه اخیر خود درباره این اعترافات ، از این افراد به عنوان «فرزندان انقلاب» نام برده است! حتماً ایشان دیدگاه حضرت امام(ره) (که اینقدر سنگ آن را به سینه می زنند) در مورد نهضت آزادی فراموش کرده اند! نکند وابستگان دستگیر شده سازمان منافقین و انجمن شاهنشاهی را فرزندان انقلاب نامیده اند؟! شاید منظورشان کیان تاج بخش (از کارکنان بنیاد سوروس در آمریکا) و یا کارمند ارشد سفارت استعمار پیر انگلیس بوده است؟! اگر ایشان برخی افراد ، با خرده سوابق اجرائی را فرزندان انقلاب می دانند ، پس حتما خود را خود انقلاب می دانند!!!

3- اما واقعاً چه شده است که این افراد چنین اعترافاتی داشته اند؟! یعنی می توان پذیرفت که این اشخاص در این مدت کوتاه ، آن هم همگی دچار تحول اساسی شده اند و فهمیده اند هر آنچه می کرده اند غلط بوده است و حالا دارند توبه می کنند؟! شاید استثنائا کسی چنین شده باشد ولی به نظر من اینان زمانی که خود را در برابر آنچه می خواستند انجام دهند مغلوب می بینند و از طرفی چون دارای ایدئولوژی مستحکمی نیستند، دچار سرخوردگی عمیقی شده اند و چاره ای ندیده اند جز اینکه برای فرار از مجازات ، همچنین جلوگیری از آبروریزی بیشتر و ترس از از دست دادن کامل پایگاه های خود در بین مردم ، این چنین اعلام ندامت و پشیمانی کنند و برخی که از اساس منکر قضیه شوند و بگویند اصلا از اول هم فکر نمی کرده اند تقلبی صورت گرفته باشد و از روز ازل با چنین اغتشاشاتی مخالف بوده اند!! و احتمالا پس از آزادی بگویند آنچه گفته اند تحت فشار بوده و برگردند سر خانه اول و روز از نو ، روزی از نو...!!